Vanochtend sprak ik Tjitske. We spraken over de betekenis van het coronavirus voor Nederland en de wereld. We zijn stilgezet. Als mens. We zitten min of meer gevangen in ons eigen huis, onze eigen stad, ons eigen land. Reizen naar het buitenland wordt sterk ontraden door Buitenlandse zaken. En vele landen waaronder België en Frankrijk hebben inmiddels een totale lockdown. Hoop dat het niet zover komt voor Nederland. De vraag wat het coronavirus nou eigenlijk betekent voor mij en dit land heb ik vanochtend in mijn meditatie bij Jezus neergelegd.
Het antwoord was een beeld dat ik kreeg: 2 pakken vloeibaar wasmiddel. De vraag is dan natuurlijk wat de betekenisgeving van zo’n beeld is. En eigenlijk laat die zich vrij makkelijk raden. Wasmiddel maakt schoon. Wasmiddel reinigt. Wasmiddel zorgt ervoor dat je vuile was geen vlekken meer heeft en fris ruikt. Dit virus reinigt de wereld. Klinkt wat vreemd, want we raken massaal geïnfecteerd. En toch denk ik dat dit virus ons als mensheid met beide benen op de grond zet. Ineens zijn de dingen waar we ons de afgelopen tijd druk om maakten niet belangrijk meer. Althans ze lijken niet belangrijk meer. We worden als mensheid met de neus op de feiten gedrukt. We worden volledig in de war gebracht door een virus, een vijand, die we niet eens kunnen zien. We verkeren in een oorlogssituatie zonder bommen en tanks. Ongekend. Ons hele economische huis stort als een kaartenhuis in elkaar. En ineens realiseren we weer wat écht belangrijk is: onze gezondheid. En we realiseren ons dat we allen door het virus getroffen kunnen worden, heel ziek kunnen worden, en zelfs dood kunnen gaan. We denken dat we het allemaal goed voor elkaar hebben, maar zo’n minuscuul virusje gooit al onze zekerheden omver. Tijd voor bekering. Tijd om ons te richten op God. Tijd om ons te realiseren dat we zo afhankelijk zijn van onze Schepper en Zijn Schepping.
Wat ga ik dan doen met dit beeld en de betekenis die ik eraan heb gegeven?
De dingen doen die God van me vraagt: me op hem richten. Ik ga hem meer dan voorheen zoeken. Met hem in het reine komen. Want inmiddels ben ik daar wel achter gekomen: ik kan het niet zonder hem. Je kunt maatschappelijk hoog stijgen, maar ook diep vallen. Dat heb ik met mijn burn-out aan den lijve mogen ondervinden. Nu ik mijn leven opnieuw mag gaan opbouwen komt dit coronavirus om de hoek, dat zet alles weer in een ander perspectief. Niet alleen ik, maar iedereen wordt op een hele harde manier met beide benen terug op de grond gezet. Vanochtend zei ik tegen mijn vrouw: “Ergens voelt het wel goed, dat ik nu het idee heb niet meer alléén te worden gereset. Iedereen wordt gereset”. We zullen straks allemaal weer opnieuw moeten beginnen. Ik, mijn vrienden, mijn buren, mijn collega’s. Deze crisis is levens veranderend. De grote vraag is, gaan we ervan leren? Gaan we, ga ik, straks weer terug in mijn oude gedrag? Of durf ik me op een andere manier op te stellen in het leven? Op te stellen tegenover God? Ga ik het weer alleen doen? Of ga ik het nu samen met hem doen? En hoe dan? Wat is daarvoor nodig?
Een van de dingen die ik in de afgelopen maanden veel meer ben gaan doen is meditatie. Vorig jaar heb ik bij Tjitske een cursus Christelijke Meditatie gevolgd. Ik heb daar de beginselen geleerd van het mediteren. De rust vinden, de kunst van het in jezelf keren. De kunst om te luisteren naar wat er in je ziel en geest gebeurt.
Ik heb leren luisteren naar de zachte stem van God. En soms hoor ik hem nu dus. Lees verder in het blog: Hoe meditatie mij hielp aan een ander perspectief.
Dit is een gastblog van Aldrik Dijkstra. Hij is betrokken bij het CSC als bestuurslid van de Stichting City of Life. Hij werkte tot een jaar geleden in het openbaar bestuur. Sinds januari 2019 is hij geveld door een burn-out en is daar langzaam van aan het herstellen.