nov
Uit mijn dagboek… Een bezoeker vertelt over zijn massage
September 2020
Op de fiets naar Gouda en daarna met de trein naar Hilversum gereisd. Met de OV-fiets naar Tjitske Volkerink. Gefietst dwars door de stad. In het stadhuis van Hilversum is mijn zus getrouwd.
Om 11.00 uur was ik er, en ik had het koud gekregen door de noordoostenwind deze morgen. Ik stond in het zonnetje en ik dacht: kom ik, ga naar binnen… Koffie en mijn schoenen uitgetrokken, want de plek…
Na de koffie en thee naar beneden…
De Bijbel lag open bij psalm 46…
Stilte
Daarna een massage gekregen en die was in een woord ‘verrukkelijk’. Oeps, het zou wel een half uur in stilte zijn met wat rustige muziek… Even dreigde ik in paniek te raken, maar daarna ben ik mij gaan ontspannen. Had Tjitske niet in het gesprek het woord vertrouwen laten vallen?
Vanaf het begin voelde ik mij op mijn gemak… Veiligheid is zo’n sleutelwoord. Vertrouwen is jezelf geven… overgeven aan de ander/Ander. Alleen mijn leven is met vertrouwen en veiligheid nu omringd, maar is ook doorsneden met wantrouwen, intriges en ik schrijf het eerlijk: ik heb het ook toegelaten en heb het laten gebeuren ondanks dat dit maar een kant van het verhaal is..
Hoofd
Wonderlijk genoeg vond ik het aanraken van mijn hoofd het fijnst. Hoeveel keer heeft moeder aan haar tiende kind zijn hoofd kunnen aanraken… Zij had nog zoveel meer kinderen aandacht te geven.
Het raakte mij heel diep van binnenuit. Het was zo bijzonder. Verbaasd schrijf ik op: mijn hoofd… Wat is nu je hoofd.
Huilen
Verder waren het mijn voeten die mij daarna deden trillen en soms even voelde als kietelen. Midden op de voetzool. Maar de knieholte bracht mijn bijna tot tranen… Daar gebeurde iets wat ik niet voorzien had: een verrassing… Ik moest huilen en ik weet niet waardoor… Later zei Tjitske dat daar een bundel ligt van verbindingen of een kruispunt. Ik weet niet welke pijn of verdriet er zit. Ik accepteer het van binnenuit.
Er was wederzijds vertrouwen. Boven zei Tjitske dat ik voor een man van mijn generatie sensitief ben. Dat ontving ik als een groot compliment.
Hoe heeft Tjitske het in 1 keer zo voor elkaar gekregen dat ik gelijk zo op mijn gemak ben geweest… sokken, koffie, de gezelligheid van de workshopgroep of met haar werkpartner… of de oogopslag bij het binnenkomen?
Huidverwarmend
Vanaf 2006 ben ik niet meer of bijna niet meer aangeraakt. En na de vechtscheiding van 2013 nooit meer door iemand. Ja, wel door mijn zussen: een hug zo met een verjaardag…
Wat een warmte straalde er vanuit de handen van Tjitske… (dit schreef ik pas zaterdagmorgen op) … dat was (huid)-verwarmend en tegelijk hart-verwarmend. Dit is voor mij een vraag waar ik niet gelijk antwoord op weet hoe dit mogelijk is en dat hoeft ook niet..
Meer lezen? Een blog over mannen op de massagetafel
