Zaterdagportret | Tjitske Volkerink

‘Pionier’ met een spirituele missie: mensen tot rust laten komen. Een artikel verschenen in de Gooi en Eembode Extra, november 2021.

Zij beschouwt zichzelf als actief, betrokken en aanvullend. Maar Tjitske Volkerink noemt zichzelf vooral een pionier. “Als heel veel mensen iets interessant vinden, vind ik het alweer saai. Dan ga ik weer verder.”

In een persbericht schrijft de 45-jarige Tjitske Volkerink dat het Christelijk Spiritueel Centrum aan de Havenstraat, waar de Hilversumse eigenaar van is, alweer zeven jaar bestaat. Dat wordt gevierd met een sabbatsjaar, is daarbij de mededeling. “Zeven jaar vind ik wel heel knap van mezelf”, lacht zij. “Ik ben toch wel van het innoveren, ontwikkel me graag verder. Ik ga ook graag met mensen het gesprek aan. Daar kan ik van leren en dat brengt je verder.”

Volkerink werd in 1976 geboren in Dordrecht en verhuisde in 1995 naar Hilversum. De eerste paar jaren woonde zij in een villa aan de Borneolaan waar jonge werkenden bij elkaar woonden. Op 18-jarige leeftijd werd ze secretaresse op de redactie van 2Vandaag en werkte vervolgens als producer en redacteur voor ED Metterdaad en als redacteur en item-regisseur bij Nederland Helpt. Volkerink is getrouwd met Rudy Volkerink en heeft twee kinderen: Gerco van 19 en Corine van 17 jaar. Naast haar werk binnen het Christelijk Spiritueel Centrum is de Hilversumse nog altijd werkzaam in de mediawereld: zij presenteert op NPO Radio 5 het programma De Muzikale Fruitmand. 

Het geloof en God zijn altijd belangrijke onderdelen geweest in het leven van Volkerink. Op haar eigen website schrijft zij: ‘Samengevat ben ik altijd gepassioneerd op zoek naar waar het echt om gaat: ‘Verbinding leggen met jezelf, de anderen en God.’ “Hoe je God beleeft is spiritualiteit. Voor mij is God de basis van het leven: de drager waar je op terug kan vallen. Liefde. Het leven. En de richting waar we naartoe bewegen.”

Totaalpakket

Maar het liefst praat de Hilversumse over haar werk binnen het Christelijk Spiritueel Centrum, waar zij als stiltetrainer, masseur en wellnesscoach verschillende diensten aanbiedt. Doel is dat mensen er door een totaalpakket van masseren, mediteren en oliën tot rust komen. “De mensen gaan door de wasstraat”, klinkt het gekscherend. “Ze komen hier binnen, vaak gericht, en zeggen meteen: o, wat rustig. Er was ook iemand die zei naar binnen te worden getrokken door het licht. Daar zit een diepere laag achter. Voor veel mensen is dit de plek waar zij naartoe willen. Om even te rusten.”

‘Dan begrijpen zij wel dat er iets moet gebeuren, maar zij weten niet hoe’

Volkerink moet lachen om de opmerking dat zij in deze hectische tijden met veel prikkels, zorgen en oplopende spanningen dan wel druk zal zijn. Zij knikt bevestigend. “Wij staan steeds maar aan. Overal is radio, televisie, social media, je telefoon. Mensen verwachten ook veel van zichzelf. In hun hoofd gaat het maar door. En dan gaan mensen in therapie, maar staan die schouders nog steeds gespannen. Dan begrijpen zij wel dat er iets moet gebeuren, maar zij weten niet hoe. In het Spiritueel Centrum ontdekken zij zichzelf.”

Met het Spiritueel Centrum is de pionier aangesloten bij het pioniersnetwerk van de Protestantse Kerk Nederland (PKN). “Wij zijn zeven jaar verder na de oprichting en nog altijd is dit het enige christelijke centrum dat op deze manier in Nederland is te vinden. Er zijn al wel veel artikelen hierover verschenen in de christelijke media,” legt zij uit, “want media vinden immers nieuwe ontwikkelingen al gauw interessant. Maar ik wilde ook in het netwerk van de Protestantse Gemeente Hilversum. Dat heeft toen best een tijd geduurd, omdat zij het eerst vreemd vonden. Dat is wel veranderd. Er is veel meer ruimte gekomen. Het centrum is ook een sociale onderneming. Als sociale onderneming ben je er om een bepaalde missie te verwezenlijken, in het centrum dus om mensen tot rust te laten komen.”

© Foto Miché / Bastiaan Miché

En dat tot rust komen is in deze tijden dus wel nodig. Ook voor Volkerink is er sinds de coronacrisis wel wat veranderd. “Ik moest voor corona uitleggen dat massage geen luxe is. Na de eerste lockdown is dat wel bekend. Huidhonger. Elkaar aanraken. In mei 2020 na die eerste lockdown voelden de eerste klanten direct de ontlading tijdens een massage. Wat corona wel duidelijk maakt is dat we elkaar nodig hebben en we de behoefte hebben elkaar aan te raken. Massage is daarbij de ultieme aanraking, maar het begint al bij een hand geven. Als iemand in de shit zit dan houd je zijn of haar hand vast.”

Economisch perspectief

Het helpen van mensen om dicht bij zichzelf te komen, en dan vooral vanuit het christelijke geloof, noemt Volkerink ‘heel intiem’. En het is relevant, stelt zij. “Onze wereld kijkt vanuit het economisch perspectief naar dingen. Eten is essentieel. Werken is essentieel. Maar dit is ook absoluut essentieel. Er komt een moment dat je niet genoeg hebt aan eten en werken en fun. Dan ga je op zoek naar de schoonheid en kijk je naar jezelf van binnen. Dat is behoorlijk essentieel. En bij de meeste personen die maar doorgaan met werken, komt het vroeger of later tot een aanvaring met het leven.”

‘Op een bepaald moment zie je wel dat je elkaar nodig hebt’

Zelf is Volkerink ook eens in aanvaring met het leven gekomen. In 2006. Vanwege ziekte en problemen op het werk, vertelt zij. Bovendien verhuisde een goede vriendin van haar. “Ik liep op meerdere fronten tegen hobbels aan. Ik redde het niet. Dat is een heel proces geweest. Daar moet je tijd en ruimte voor maken. Dat is wel het mooie aan het christelijke geloof. Het idee dat wij het niet alleen kunnen. We hebben elkaar nodig als mensen. En zolang je het wel alleen redt, vind je dat misschien onzin. Maar op een bepaald moment zie je wel dat je elkaar nodig hebt. Maar mensen hebben moeite om tijd en geld in zichzelf te steken, Heel veel mensen zijn bezig om te zorgen voor hun naasten. Wie dat doet, vindt het lastig om voor zichzelf te zorgen. Ik ben dan de uitnodiging: probeer eens wat anders. Als je doet wat je deed dan krijg je wat je kreeg.”

Volkerink klinkt enthousiast. Praat gemakkelijk. Zij zegt het fijn te vinden om te werken met mensen die door haar geholpen willen worden. “Het leuke eraan is het doel. Je handeling. Je doet iets dat goed is voor je lijf en je verder helpt. Je kiest voor iets positiefs. Als je je bureau op je werk opruimt, kun je je beter focussen. Dat geldt voor je lichaam ook. Mensen op weg helpen. Het is een vorm van wellness en een vorm van zelfzorg. Het is iets fijns, iets positiefs. En het doet wat. Bovendien zie je dat mensen het thuis ook zelf gaan toepassen. Prachtig.”

Geen stiltegoeroe

Hoewel God de basis voor haar vormt, benadrukt Volkerink dat het Spiritueel Centrum er voor iedereen is. Gelovigen en niet-gelovigen, maar dus ook gevaccineerden en niet-gevaccineerden. Het verhaal van de Hilversumse klinkt soms misschien wat zweverig, uitgesproken is zij zeker. Op social media gaat zij de discussie zeker niet uit de weg, wil de Hilversumse mensen ‘prikkelen’ en hun stof tot nadenken geven. “Als pionier kijk je wat beter kan. Je kijkt naar de werkelijkheid en daar heb je een mening over. Ik ben geen stiltegoeroe, sta volop in het leven. Ik heb een gezin, werk, kerkelijke gemeenschap, familie. Dan is het juist belangrijk om die balans te vinden. Maar nu is alles ontzettend gepolariseerd. Mensen worden tegen elkaar uitgespeeld en angst drijft mensen uit elkaar. Ik vraag me dan af waarom er niet meer aandacht is voor zelfzorg. Waarom wordt er niet gezegd om meer naar buiten te gaan? Of naar de sportscholen? Of gezond te eten? De focus op het hele coronaprobleem is een technische oplossing. Dat vind ik heel moeilijk.”

‘Ik wil daarom heel graag die positieve invloed uitoefenen’

Volkerink vertelt door, over de rozen die zij laatst in de winkel kocht. Eenmaal thuis besefte zij dat die rozen ‘écht voor mij waren’. “En soms denk ik wel: waar gaat het naartoe met deze wereld? Laatst was ik aan het rijden en moest ik op een bepaald moment mijn auto uit. Ben ik gaan wandelen, in Anna’s Hoeve. Dat is pure spiritualiteit. In het mooie herfstbos met die bladeren kunnen herademen. Dat geeft rust. Schoonheid. Natuur. Als je je nu verdrietig of boos voelt of je raakt gestrest, dan kun je doorgaan met de dingen die jij moet doen. Maar je kunt er ook aan toegeven en er even tussenuit. Ik wil daarom heel graag die positieve invloed uitoefenen. Ik vind het niet erg te zorgen voor een beetje opschudding. Maar mijn persoonlijke missie is contact maken. Mensen verbinden met zichzelf, met anderen en met God.”

In het Spiritueel Centrum toont Volkerink in de benedenruimte de stiltekamer waar mensen terechtkunnen voor een massage of meditatie (’mediteren in een groep is heerlijk’), met eventueel een relaxed muziekje op de achtergrond. Het komende jaar wil de Hilversumse meer van dit soort plekken in het land realiseren, het liefst in iedere provincie één. De contacten zijn al enigszins gelegd. Er zijn lijntjes, zegt zij, al liggen ze niet helemaal op hun plek. “Ik ben met verschillende partijen in gesprek. Het is nu de bedoeling om mensen hiervoor op te leiden. Dat is weer dat pionieren. Ik denk dat dit aan het begin staat van de ontwikkeling. De mensen die hier komen, zijn zo divers: van vrouwen en coaches tot de metaalarbeider en de tennisleraar. Die zei trouwens laatst hier: ‘Elke aanraking is een cadeautje.’ Wat dat betreft gebeuren hier echt bijzondere dingen.”

Ook in 2022 staat Volkerink voor alweer de derde keer op rij op de kandidatenlijst van de Hilversumse ChristenUnie voor de gemeenteraadsverkiezingen. Zij bezet de dertiende en onderste plek binnen de partij. Het ziet er dus niet naar uit dat Volkerink een plek krijgt in de gemeenteraad. Dat wil zij ook niet, er zijn immers zat andere taken te verrichten en dingen te leren. “Ik leer overal wat en dat voeg ik samen tot iets nieuws. Dat is pionieren.”

Tekst: Stefan van Hees – Gooi en Eembode. Foto’s: © Foto Miché / Bastiaan Miché