Je bent niet alleen

Dit verhaal is geschreven door Jantine

Vandaag was het dan eindelijk zo ver. Ik hield mezelf voor dat ik voor een ontspanningsmassage zou gaan, dat ik het nodig had, want ontspannen lukte niet meer. Maar diep van binnen was er ook die twijfel. Want ik wist immers dat ik aan het overleven was!
Als ik binnen kom voelt het direct vertrouwd en veilig. Ook als Tjitske de ruimte binnen komt weet ik dat het goed is. Na een kort gesprek, waarbij de niet gewenste tranen zich al aandienen, gaan we naar beneden.

Waar ben ik aan begonnen?

De ruimte is schemerig en warm. De geur weldadig en in de hoek staat een kruis. Het voelt alsof ik op ‘heilige grond’ sta. In het midden staat een massage tafel maar die ervaar ik als ‘bedreigend’. Waar ben ik aan begonnen, kan ik dit aan?

Niet veel later glijden de handen van Tjitske over het laken maar lijken mij niet aan te raken. Ik voel ze, maar zonder verbinding.  Het lukt me dan ook niet om te ontspannen, om af te dalen.  Ik verblijf in mijn hoofd, op een veilige afstand, ver bij die handen vandaan. Maar op verzoek van Tjitske, na een paar keer diep adem halen geef ik me er aan over.

Wat is dit?

Ik voel de handen, nu op mijn lichaam, en probeer het als weldadig te ervaren maar er is ook weerstand.

Dan, na enige tijd………wat is dit?

De handen worden koud en afstandelijk!

Ik voel de tranen opnieuw branden. De handen zijn “begerig” en maken me bang. Ik ben niet langer op heilige grond, ik voel me smerig en gebruikt. Wat gebeurt er? Maar hier was ik niet voor gekomen! Dit wil ik niet, hier was ik niet op voorbereid en ik verman me, spreek mezelf toe. Niet hier, niet nu! Maar het is al te laat, de herinnering laat zich niet meer verdringen.

Op het moment dat ik het gevoel heb dat ik het niet langer kan verdragen, neemt ze mijn voeten in haar warme handen. En ik word klein, heel erg klein en het lijkt alsof mijn hele ‘zijn’ in mijn voet wordt opgenomen. Het vasthouden van mijn voet, voelt troostend, beschermend en al huilend voel ik dat de spanning weg ebt.

Ik kan het niet verklaren, een naam geven, wat gebeurde er?

Wat moet ik dan voelen?

Eenmaal op mijn rug, met het laken beschermend over me heen vraagt Tjitske waar de spanning voelbaar is.

Ik haat die vragen!

Mijn therapeut, kon ze ook stellen.

Hoe kon ik dat weten? Waar, wat moet ik dan voelen?

Toch doe ik wat ze vraagt, probeer ik te voelen en dan valt me  iets op. Het is een vaag gebied, ergens tussen mijn hart en mijn buik. Ik probeer me er op te concentreren.

Ook de volgende vraag roept irritatie op: “Kun je het benoemen? Hoe ziet het er uit? Praat er maar tegen……” Opnieuw probeer ik mijn weerstand te overwinnen en opeens voelt de plek van binnen, hard en steenkoud aan. Tjitske masseert op dat moment mijn handen maar mijn aandacht blijft gevangen door dat koude, die harde plek van binnen.

Je bent niet alleen

Het duurt even, maar dan ontstaat er toch een soort van ruimte, lijkt het te gaan gloeien. Maar niet van een weldadige warmte!

Het is de rauwheid van de realiteit en het voelt alsof er bloed stroomt uit een gapende wond. En dan is het niet meer te stoppen, ik  vergeet voor even dat ik niet alleen ben. Ik begin te trillen, te schudden en onbedaarlijk te huilen.

Tjitske moedigt me aan en het is niet meer tegen te houden. Ik laat alle emoties komen terwijl Tjitske over mijn voorhoofd strijkt, troostend. Ze spreekt de, voor mij bekende woorden, die ook zo’n pijn doen:

je bent niet alleen.” 

Dan, onverwachts, pakt ze mijn handen en legt ze op de plek waar die rauwheid zich bevindt. Het is ook de plek waar mijn lichaam van zich laat horen.

Het zijn echter niet de geluiden van een lege maag, het zijn de kreten van een ongekend verdriet dat om de aandacht vraagt en het zijn mijn eigen handen die het troostend omvatten, beschermend.

Na enige tijd kom ik langzaam aan tot rust. Is de rauwheid minder voelbaar en voelt de warmte weldadig aan. De spanning, waar ik mee kwam, lijkt opgelost in de ruimte en ik ben onder de indruk van wat er is gebeurt.  

Eenmaal weer buiten ben ik getuige van mijn eigen voetstappen, valt het me op dat de zon schijnt en als op een “licht wolkendek” loop ik naar mijn auto.

Mijn leven omvat

In de auto denk ik terug aan dat éne moment, waarop Tjitske mijn voeten één voor één omvat.

Dat wonderlijke moment dat mijn hele ‘zijn’ opgenomen werd in mijn voet. Ik kan het niet verwoorden, zo wonderlijk troostend en verzadigend. Het omvatte mijn leven…………vanaf het prilste begin……..

En opeens dringt het ongelooflijke tot mij door. Verandert dat moment in een groots wonder! Het was niet mijn voet die ze vast hield, wat zo’n enorm gevoel van verzadiging gaf. Het ging veel dieper!

En opeens is het heel helder voor me en ik weet het zeker. Het was die ‘ongevormde klomp’, anders gezegd, het ‘vormeloze begin’ waar psalm 139 over spreekt!

Dat verklaart waarom ik me ‘kleiner dan klein’ voelde worden,  naast het koesterende gevoel wat ik op dat moment mocht ervaren. En bij dat besef stromen de hete tranen over mijn wangen.

Ik prevel stil een gebed, verwonderd over zoveel goedheid van mijn Schepper.


Jantine boekte een Massage & Coaching sessie.

Wil je meer weten over massage bij trauma? Lees dan hier het verhaal Massage bij traumaverwerking is superkrachtig of het verhaal ‘Mama, waar was je?’