Thuiskomen – Ervaringen van coaching & massage door de ogen van Jantine

Vandaag heb ik weer een afspraak bij Tjitske, al mijn twijfels en tegenwerpingen negerend. Want was het wel nodig? Het ging toch immers wel weer? Maar in de auto op weg naar Hilversum voel ik toch een lichte spanning…..

Eenmaal bij Tjitske krijg ik warme thee en praten we over wat er de vorige keer is gebeurt. En ik ervaar het opnieuw als een wonder.

Ze begrijpt het

Ik vertel wat meer over mijn leven, van toen ik kind was. Over de diepe duisternis die er in mijn leven was gekomen. Ze begrijpt het! En dat maakt dat er opnieuw tranen branden in mijn ogen en ik voel de spanning toenemen.

Eenmaal beneden ervaar ik de ruimte als minder bedreigend. Het is er warm en ik neem de omgeving als nieuw in mij op. Hier was het, hier is het gebeurt, dat grote wonder van mijn bestaan. Ik wil huilen maar probeer het te verdringen, er lijkt nu immers geen reden voor!

Onbekende tranen

Eenmaal op de massagebank zegt Tjitske dat ik het mag laten gebeuren, dat wat zich aandient. Maar wat dan? Er is niets! Het zijn alleen die tranen die opnieuw naar boven komen, geen idee waar vandaan. Of toch wel?
Maar dan begin ik toch te huilen, diepe, intense maar nog onbekende tranen. Het komt in golven die zich telkens opnieuw aandienen.
Na een tijdje vraagt Tjitske of ik tegen haar aan wil zitten om te huilen. Wat? Dat kan toch niet, ik ben geen kind meer, hoe dan?

Eenzaamheid

Maar ik doe het wel en met het laken beschermend om me heen huil ik. Opnieuw komt het met golven, vanuit de diepte. En dan herken ik ze, het zijn de tranen van dat meisje dat niet langer kind kon zijn. Tranen die niet meer tegen gehouden kunnen worden maar nu is er een schouder waar ik beschermend tegen aan lig. En het wordt nog intenser als Tjitske zegt dat ik alle eenzaamheid eruit mag huilen!

Hoe weet ze dat! Waarom zegt ze dat? Niemand weet dat immers, hoe eenzaam en alleen ik altijd ben geweest. Maar het gebeurt wel. Ik huil diepe tranen van eenzaamheid, wanhoop en verdriet.
En dan, zonder er over na te denken, sla ik zelf mijn armen om me heen. Om ‘haar’ heen die zoveel duisternis moest ervaren. Zoveel eenzaamheid waar ze niet voor was gemaakt. En het voelt alsof ik een psychologische fase, die ik als kind noodgedwongen over had geslagen, alsnog ervaar. Het komt door die schouder, die armen die mij troostend omvatten.

Diepe vrede

Ik weet niet hoelang het heeft geduurd maar de pijn maakt plaats voor een onbekende ruimte en ik voel een diepe vrede neerdalen, als olie op mijn verwonde ziel. Ik ervaar het als overweldigend en het voelt als……….. thuiskomen, thuiskomen bij mezelf!

En dat gevoel intensiveert als Tjitske mij even later masseert. Ik voel mezelf…….van top tot teen. Ik voel de aanraking en het ik ervaar het dit keer als meer dan weldadig. Ik mag er zijn, met alles wat mij heeft gemaakt tot wie ik ben. Het is goed!

Knielend danken

Als Tjitske de ruimte heeft verlaten en ik mijn kleding beschermend om me heen sla zie ik een knielbankje staan in de hoek bij het kruis. En in de stilte kniel ik neer……ik vertel mijn hemelse Vader hoe dankbaar ik ben dat ik dit mag ervaren.

Niet veel later verlaat ik de ruimte, in verbinding met God en met mezelf!

We praten boven kort nog even na en eenmaal buiten voel ik de kou. Ik sla mijn jas beschermend om me heen maar ik weet dat ik daarmee ook mezelf in de armen sluit! Een gebaar die, hoe helend,  mijn hele ‘zijn’ omvat.

---

Je hebt de ervaringen gelezen van Jantine. Ze schreef er ook een gedicht over en haar ervaring van de eerste keer.